توکیو غول، پر طرفدار و پر انتقاد: نقد و بررسی انیمه توکیو غول

وقتی که تصمیم میگیرید انیمه توکیو غول را تماشا کنید، مطمئن هستید که غولهای این انیمه با غول هایی با شکل و شمایل هالووین تفاوت دارد. توکیو غول برخلاف دیگر داستان های دراکولایی و غولی، سعی در محبوب نشان دادن غول ها ندارد. و همین نکته من را جذب کرد تا این انیمه را تا اتنها تماشا کنم. این انیمه با به چالش کشیدن وجدان شما و روایت هر دو جبهه­‌ی به اصطلاح خیر و شر، قدرت طرفداری از هر شخصیت را از شما میگیرد. چیزی که در میان انیمه ها تکرار میشود، ولی نه به این قدرت. شاید جذابیت کانکی کن این محبوبیت را رقم زده.

غول توکیو یک مجموعه مانگا تخیلی ژاپنی که از سال 2011 منتشر شد. و مجموعه تلویزیونی توکیو غول توسط استودیو Piero برپایه نسخه مانگا ساخته شد. و در 3 ژوئیه 2014 اولین قسمت آن پخش شد. این انیمه فصل یک خوبی داشت، ولی در فصل دو بسیار افت کرد و فصل سوم کمی بهتر شد. و توانست در فصل چهار مخاطبانش را به خوبی راضی کند.

همان توکیوی امروزی، ولی کمی خشن تر

توکیو غول در نسخه‌ ای از شهر توکیو روایت میشود که در ظاهر مشابه با دنیای ما به نظر می آید. ولی در اعماق تاریک این شهر غول هایی وجود دارند که هیچ تفاوت ظاهری با انسان ها ندارند. از انسان ها تغزیه میکنند و هر غول یک عضو خاص به اسم “کاگونه” دارند که توسط آن انسان هارا میکشند یا با یکدیگر درگیر میشوند. ماهی یکبار معمولا شکار میکنند و باید انسان هارا بخورند. راه دیگری ندارند. نه تنها غذا های عادی برایشان بدمزه است، بلکه ممکن است بیمارشان کند.

از سمتی انسان هایی در شهر زندگی میکنند که بدون ترس غول ها به زندگی عادی خود میپردازند. تعداد غول ها بسیار کم است و جز اقلیت های این جامعه هستند. مردم غول هارا موجوداتی ترسناک میدانند و آنهارا لایق زندگی نمیدانند. دولت تیم هایی را برای مبارزه با غول ها ایجاد کرده و از افراد خاصی برای کشتن آنها بهره میبرد.

هیجان و ترس از ابتدا وارد داستان توکیو غول میشود

در ابتدای فیلم وقتی دو پسر دبیرستانی در کافه ای نشستند و درباره پیشخدمت زیبا صحبت میکنند. صحنه معرفی شخصیت اصلی داستان “کانکی کن” و دوستش “هیده” به قدری ساده است که بیشتر شبیه یک زندگی روزمره است. و برایتال سوال میشود که صحنه های خونین و خشمناک و درگیری شخصیت های دیوانه در تیتراژ برای چه بود. چیزی نمیگذرد که کانکی میفهمد با یک دختر “ریزه” در یک کوچه خلوت است و ریزه در حال اماده شدن برای خوردن کانکی است. وطی اتفاقی عجیب کانکی نجات پیدا میکند.

سریال غول توکیو یکی از وحشی ترین و غافلگیر کننده ترین قسمت های ابتدایی را دارد. در همین قسمت با صحنه های خونین مواجه میشوید و طولی نمیکشد با غول ها ارتباط برقرار کنید. در ابتدا به نظر می آید که کانکی کن شخصیت جذابی نیست. به دلیل ترسو بودن و رفتار خجالتی، قبول  کردن او به عنوان شخصیت اصلی سخت است. ولی وقتی که از حمله‎ی ریزه سان جان سالم به در میبرد، خودش را در بیمارستان پیدا میکند. نمیداند زنده است یا نه، چطور از حمله ی یک غول فرار کرده.

زنده ماندن یا خوردن انسان ها؟

خودش هم نمیداند، ولی کانکی تبدیل به غول شده. شخصیت اصلی سریال غول توکیو تازه با چالش اول خود روبه رو میشود. و کم کم شخصیت محبوبی میشود. به درد هایی که تحمل میکند یا بخاطر اینکه مارا در جایگاه او قرار میدهد. یعنی تبدیل به غول شده ای و غذای تو انسان است. با تمام وجودت میخواهی غذا بخوری ولی وجدانت اجازه نمیدهد. دقیقا همینجاست که متوجه تفاوت این انیمه با داستان های محبوب دراکولا یا هیولا را میفهمید. در آنها سعی میشود که هیولاها یا ضد انسان ها محبوب تر شناخته شود. و معمولا حمله ی آنها به گردن در یک نزدیکی عاشقانه جذاب به نظر می آید. ولی دیگر خبری از آن روایت تکراری نیست.  

دیگر خبری از پوست سفید دراکولا و دندان ها زیبا نیست. فکر کن تا دیروز انسان بودی، حال باید همان هارا بخوری. دوست صمیمی تو یک انسان است و تلخی این بعد وقتی نمایان میشود که انسان ها هم غول هارا تکه پاره میکنند و حتی از بچه غول های بی گناه هم نمیگذرند. این جا دیگر خبری از همزاد پنداری نیست. در واقع این بار نمیتوان آنها را دوست داشت یا روشن فکر بازی در آورد. یعنی ما در بسیاری از بخش های داستان با یک سیلی از طرف نویسنده مواجه میشویم. که به خوبی و محافظه کارانه داستان را بیان میشود.

این انیمه یک تابو شکنی انجام داده و از روایت های مرسوم هیولایی خبری نیست.

درد، عنصر همیشگی برای قوی تر شدن

در طول تماشای این انیمه میبینید که کانکی چندین بار شخصیتش عوض میشود. و اولین بار با درد و زجر فراوان از شخصیت آرام و مظلوم، تبدیل به یک وحشی و شکنجه دهنده میشود. در انتهای اخرین قسمت فصل اول غول توکیو، دیدیم که کانکی زیر شکنجه ها و درد هایش به دیدار ریزه میرود و تبدیل به یک کانکی خشک و بی روح میشود. متوجه میشود که کانکی آرام و خجالتی به درد نمیخورد. به شخصه من در اولین ثانیه های این تغییر، بسیار زیاد شیفته کانکی جدید شده بودم. کانکی که میگفت ” حالا نوبته منه، هزار منهای هفت ؟ “.

البته این اتفاق در فصل سه و چهار هم چندین بار تکرار میشود. بدون دلیل قانع کننده و قوس های شخصیتی بی سر و ته و گیج کننده شما را خسته میکند. ولی همچنان کانکی را دوست خواهید داست. من به شخصه عاشق اولین کانکی مو سفید شدم که بدم زره ای تعلل دشمنانش را میکشت.

ضدقهرمان+ افشای راز = شخصیت مثبت ..؟

از داستان این انیمه که بگذریم نقد های فراوانی راجب شخصیت پردازی توکیو غول میشنویم که تقریبا درست است. به طور مثال در بسیاری از مواقع شخصیت هایی معرفی میشد که به عنوان ضد قهرمان یا همان شخصیت منفی آنها را میشناسیم. ولی در میان داستان دلیل این کار اورا میفهمیم که معمولا یک هدف مقدس دارد. و بعد از اینکه این دلیل به ما معرفی میشد، رفتار شخصیت تغییر میکرد و برای مخاطب سخت میشود پذیرفتن این راز یا پذیرفتن این تغییر شخصیت.

یعنی باید مخاطب در قبال اطلاعاتی از آن شخصیت، قبول میکرد که این شخصیت خوب است یا مجبور است این طور باشد. کاراکتر بعد از افشای یک راز، به شکلی غیر قابل باور و ناگهانی تبدیل به یک فرد نسبتا مثبت می‌شود. درحالی‌که مخاطب مدام به خود می‌گوید همه‌ی سکانس‌های بد قبلی مرتبط با این کاراکتر، در تضاد با وجود آن راز درون زندگی او قرار می‌گیرند. سازنده چند بار اطلاعاتی تازه را رو می‌کند و انتظار دارد به محض افشای آن داده‌ها، نظر مخاطب راجع به یک شخصیت عوض شود.

از سمتی بسیاری از شخصیت هایی در داستان تاثیرگذار بودند ولی در باره گذشته آنها چیزی معلوم نبود یا خوب به مخاطب معرفی نمیشد. شتابزده شخصیت هایی را وارد داستان میشدند که روایت را تغییر میدادند.

کاگردانی و تصویر پردازی، راه نجات توکیو غول

هرچقدر که فیلمنامه اثر گاهی شتابزده می شود، قدرت کارگردانی غول توکیو بی نقص ومنحصر به فرد میشود. سازندگان توکیو غول این دنیا را از لحاظ بصری بسیار زیبا و عمیق نشان میدهند، و صحنه های اکشن پرانرژی با حرکت پرسرعت دوربین شما را شگفت زده میکند. وقتی که یک غول با کاگونه بلند خود به سمت یک نفر یورش میبرد دوربین هم همراه او حرکت میکند. و خود را درگیر نشان دادن صورت شخصیت ها نمیکند بلکه با نمایش مبارزه آنها شما کاملا میفهمید که برنده چه کسی خواهد بود. بدون اینکه صورت شخصیت را ببینید. بیشتر در مبارزات زوم دوربین روی سلاح های غول هاست تا چهره.

جذاب ترین ویژگی بسیاری از کاراکترهای انیمه توکیو غول، ظاهر آنها و توانایی فیزیکی آنها است. پس هر چقدر که بتوانید به فیلم نامه ایراد بگیرید، نمیتوانید کارکردانی و شخصیت پردازی هارا زیرسوال ببرید.

فصل ابتدایی نسبت به فصل های بعدی شاهکار بود

از نظر محتوایی فصل یک کامل بود و یک پک تمیز از شخصیت ها معرفی شرایط و چالش ها به مخاطب میدهد و ذهن مخاطب را به مسیر درست هدایت میکند. استفاده از صحنه های احساسی و روشن و رنگ های سفید در عمق یک جهنم، به پیوند شما و شخصیت ها کمک میکند. تنها ایراد فصل یک انیمه غول توکیو، پایانبدی نامناسب بود که انسان را در اوج هیجان و روایت تغییر کانکی مجبور به ترک صحنه میکند.

ولی خب این اتفاق کمک کرد که قسمت های اول فصل دوم جذابیتشان را از فصل یک قرض بگیرند. از سمتی اکثر صحنه های فصل دوم بر خلاف فصل یک، حوصله سربر و بی محتوا بود. ینی اطلاعات مفیدی را به مخاطب عرضه نمیکند و سعی در فهماندن احساسات پیچیده و گنگ شخصیت های اصلی میکند. ولی در این کار هم آنچنان موفق نبوده و فصل دوم افت بسیاری داشت. به حدی که در طول تماشا حوصله تان سر میرود. ولی در کنار همه ی اینها موسیقی متن این انیمه بسیار به روایت و جلوه های ویژه کمک میکند. حتی موسیقی تیتراژ ها نیز به قدری جذاب است که هر سری میخاهید گوشش دهید. موسیقی منت پرکشش که به خوبی احساسات ترس و هیجان را در مخاطب ایجاد میکند. و باعث میشود که روال داستان غول توکیو از نفس نیوفتد.

ویژگی های کلی انیمه “توکیو غول” با توجه به نقد ها

• 🟢 ویژگی های مثبت:
  • جلوه‌های ویژه و فضاسازی نسبتا خوب
  • هیجان و اکشن عالی
  • کارگردانی و تصویر برداری عالی
  • شخصیت پردازی فوق الاده
  • موسیقی جذاب
• 🔴 ویژگی های منفی:
  • زمان کم و عدم پرداخت به بسیاری از جزئیات
  • جزعیات زیاد و گیج کننده
  • در بعضی قسمت ها حوصله سربر

شخصیت پردازی، هنر تاثیرگذار این انیمه

نقطه قوقت دیگر این انیمه روابط دو طرفه ی خاصی است که شخصیت ها با هم دارند. به طور مثال وقتی توکا با برادرش روبه رو میشود صحنه سنگین و خشک میشود. یا وقتی که کانکی و هیده را با هم میبینیم صحنه ناخودآگاه طنز خاصی به خود میگیرد، یا وقتی کورئو کنار آمون راه میرود میتوان رابطه استاد و شاگردی را دید. شخصیت پردازی فوق الاده و تصور درست این شخصیت ها در کنار هم باعث شده در این زمینه کاملا بی نقص باشد. و مخاطب حتی بعد از تمام شدن انیمه در ذهن خود با شخصیت ها در ارتباط میماند.

از طرفی بی منطقی نویسنده در فصل سه نیز نفوذ میکند. چرا میگوییم بی منطقی؟ چون اگر یادتان باشد پلیس فقط با حدس و گمان به کافه ی انتیگ حمله کرد و دلیل منطقی برای مشکوک شدن نداشتند. یا زمانی که به کافه حمله میکنند، غول های خوبی که به خودشان غول دادند که انسان هارا نکشند به جای فرار کردن تا پای جان می جنگند و افراد سی سی جی را میکشند.

توکیو غول پر از سوالاتی است که هیچ وقت به آنها پاسخ داده نمیشد

فصل اول از همه لحاظ خوب بود، فصل دوم خیلی افت کرد و فصل سوم نسبت به فصل دوم بهتر شد. با معرفی گروه “کوئینکس” که با غول ها مقابله میکنند ولی نصف بدنشان غول است پیچیدگی داستان بیشتر میشود و سوالاتی در ذهنتان شکل میگیرد که میدانید در این فصل به آنها پاسخ داده خواهد شد. شاید در ابتدا غافلگیر شوید زیرا شخصیت اصلی انیمه که کانکی کن باشد، در انیمه حضور ندارد! البته در انتهای همین قسمت آشکار می‌شود که هایسه ساساکی فقط رهبر کوئینکس نیست، او در واقع خود کانکی است.

در کل مشکلات داستانی در این فصل هم به چشم میخورد و بسیاری از مواقع ذهن را از داستان اصلی خارج میکند. به نظر من اصلا لازم نبود اینقدر شخصیت های متفاوتی به انیمه اظافه کنند. و خود کانکی هم چندین بار قوص شخصیتی پیدا کند. مثل استفاده از نمک، کم ریخته شود خوب است، ولی این فصل حسابی شور شده. هدف آئوگیری از حمله به زندان مشخص نشد. سرنوشت پیرمرد تک چشم مشخص نشد، نحوه تبدیل کانکی به هایسه مشخص نشد و ….. بسیاری از چیزهای دیگر.

پایان خوب اما نه چندان جذاب انیمه توکیو غول

ولی در فصل چهارم توکیو غول کمی داستان سازماندهی میشود و طرفدارانش را امیدوار میکند. در انتها نیز انسان ها و قول هارا میبینیم که برای از بین بردن غولی که کل شهر زیربازوهایش در حال تخریب است، متحد میشوند. بگذریم از اینکه تناقض فاحشی میان این ارتباط وجود دارد. میشود روباه و مرغ در یک جامعه با صلح و صفا زندگی کنند؟ انسان غذای غول است.

اقلیت غول ها که در تاریکی زندگی میکنند و انسان هارا میکشند منطقی تر است. تعدد لحن سریال هنگام داستان‌گویی و اغراق‌آمیز بودن بعضی از سکانس‌های آن باعث می‌شوند این محصول را به افراد آشنا با انیمه‌ها معرفی کنیم. ولی همین گستردگی سبک‌های ذوب‌شده در دل انیمه غول توکیو آن را به محصول جالبی تبدیل می‌کند. که اگر ضعف‌ها را بپذیریم و با آن‌ها کنار بیاییم، تبدیل به خاطره‌ی جالبی در ذهن تماشاگر می‌شود. انیمه‌ای که اگر دقایق اضافه‌ی آن حذف می‌شدند، قطعا می‌توانست رتبه‌ی بالاتری بین انیمه‌های برتر دهه‌ی گذشته داشته باشد.

خشونت، هیولاهای عجیب، لحظات اکشن باورنکردنی و جذاب، پیوستن ناخواسته و ناگهانی فرد به قصه‌ای بزرگ‌تر از خود، در خطر قرار گرفتن جوامع انسانی. هم‌زیستی اجباری موجودات متفاوت، عناصر رازآلود، سکانس‌های دلهره‌آور، برخی ثانیه‌های بزرگ‌سالانه و حتی طی بعضی دقایق، سرگرم‌کنندگی نه‌چندان معنی‌دار به سبک انیمه‌های مشابه، همه و همه جزو عناصر تشکیل‌دهنده‌ی انیمه‌ی توکیو غول هستند. با ما در مجله بازی و سرگرمی پلیرشاپ همراه باشید.